رقابت‏هاي ايالات متحده امريكا و اتحاد جماهير شوروي سابق بر سر توليد سلاح‏هاي مرگبار هسته‏اي، سرانجام آن‏ها را به اين نتيجه رساند كه به خاطر منافع خود، اين سلاح‏ها را محدود كنند. از اين رو، مذاكرات محدود ساختن سلاح‏هاي استراتژيك موسوم به سالْتْ در سال 1969م بين سران ايالات متحده امريكا و اتحاد جماهير شوروي، به امضاي نخستين قرارداد محدود كردن اين سلاح‏ها معروف به سالت -1 انجاميد. اما دو كشور همچنان از راه‏هايى كه در اين معاهده پيش‏بيني نشده بود به توليد و ذخيره جنگ افزارهاي هسته‏اي ادامه دادند. به طوري كه تعداد كلاهك‏هاي هسته‏اي امريكا و شوروي كه بر روي موشك‏هاي قاره‏پيما با برد متوسط دو كشور سوار بوده و يا آماده سوار شدن بود، در فاصله امضاي قرارداد سالت -1 و آخرين دور مذاكرات آنان در سال‏هاي بعد، به بيش از 2 برابر افزايش يافت. به همين دليل آن‏ها مجبور شدند در 18 ژوئن 1979م، براي كاهش بيشترِ اين سلاح‏ها، معاهده ديگري تحت عنوان "سالت - 2" امضا كنند. ولي با تهاجم شوروي به افغانستان در دسامبر 1979م، جيمي كارتر رئيس جمهور وقت امريكا اين قرارداد را از كنگره پس گرفت و مسابقه تسليحاتي بين امريكا و شوروي همچنان ادامه يافت، سرانجام پس از روي كار آمدن گورباچف و ايجاد دگرگوني‏هاي اساسي در سياست‏هاي داخلي و خارجي شوروي، توافق‏هايى به مراتب وسيع‏تر از آنچه در قرارداد سالت - 2 پيش بيني شده بود، بين امريكا و شوروي به عمل آمد. با اين حال هيچ كدام از دو طرف به ويژه امريكا، پيمان‏هاي محدود كردن سلاح‏هاي استراتژيك را رعايت نكردند و در سال‏هاي بعد، امريكا با اصرار بر اجراي طرح سپر موشكي، در صدد لغو پيمان سالت - 2 نيز برآمده است.